با عنایت بدینکه اساسی‌ترین ویژگی ایلات و عشایر، نظام سیاسی اجتماعی آنان بوده است و در ادامه گفتار پیشین، در این مجال به چارچوب‌های مذکور در لر بزرگ پرداخته می‌شود. ویژگی‌هایی که تا دهه چهل شمسی کماکان پابرجا بودند امّا پس‌از اجرای سیاست اصلاحات ارضی، ایلات و طوایف نظام سیاسی خویش را به کل از دست داده و سازمان اجتماعی آنان هم با سرعت بیشتری در مسیر رنگ باختن قرار گرفت. ادامه‌ی گفتار
در ادامه پست پیشین و سفرنامه ویلیام داگلاس سیاستمدار و قاضی مشهور دیوانعالی ایالات متحده آمریکا در میان لرها که دو بار طی سالهای 1949 (1328 شمسی) و 1950 (1329 شمسی) به خاورمیانه سفر کرده بود، گفتار حاضر به مکتوبات وی درباره لرهای فیلی (لر کوچک) می‌پردازد. ادامه‌ی گفتار
دکتر جواد صفی‌نژاد بیان می‌دارند: لرها قوم کهنی هستند که از سال 300 هجری از حکومت‌شان اطلاعات ارزشمندی در دست است؛ امری که قدمت تاریخی آنها را مشخص می‌دارد. ایشان در واپسین مکتوبات خویش ذکر نموده‌اند که در سال مذکور فرمانده و سرپرست تمام منطقه لرنشین ایران فوت شد. ریش‌سفیدان و بزرگان عشایر لر در نشستی می‌خواستند درباره فرمانروای جدید تصمیم بگیرند، سرپرست فوت شده دو پسر داشت به نام‌های بدر و منصور. ادامه‌ی گفتار
در کتاب «عشایر مرکزی ایران» آمده است بخش وسیعی از غرب و مرکز ایران قلمرو لرهایی است که از حدود نیمه قرن ششم هجری در آن نواحی به قدرت رسیده و حکومتی تشکیل دادند که در تاریخ ایران به نام «اتابکان لرستان» مشهور است. ادامه‌ی گفتار
همانگونه که در پست «شناخت لرهای استان فارس» اشاره شد از منظر تقسیمات سیاسی کشوری، سرزمین «ممسنی» اصلی‌ترین منطقه لرنشین در استان مذکور می‌باشد که البته دارای پیوستگی تاریخی – جغرافیایی با «سرزمین لر بزرگ» و به‌ویژه چهاربنیچه‌ی کهگیلویه (بویراحمد، چرام، دشمن‌زیاری و نوئی) بوده است. ادامه‌ی گفتار
نسب و ریشه‌های خونی که در میان لرتباران بر پایه خویشاوندی پدرتباری استوار است یکی از موارد مورد توجه و مهّم در نوع نگرش لرها نسبت به ایل، طایفه، تیره و در کل «تبار» خود می‌باشد. بنابراین در گفتار حاضر تلاش می‌شود نیم‌نگاهی به ریشه نژادی لرتباران انداخته شود ضمن آنکه ابتدا بایستی به چند نکته مهّم به شرح زیر توجه داشت: ادامه‌ی گفتار