دکتر جواد صفینژاد در رابطه با زنبورداری در منطقه سیسخت مینویسند: به واسطه مساعد بودن بودن منطقه سیسخت جهت پرورش زنبور عسل، مردم به زنبورداری توجه خاصی دارند. در بعضی دهات مانند ده بزرگ و بیاره و کوخدان بیش از نقاط دیگر به زنبورداری توجه میشود، کندوهای محلی حدود ۱۵۰ سانتیمتر طول و حدود ۷۰ سانتیمتر قطر دارد و این کندوهای استوانه شکل چوبی آشیانه زنبورها است، این کندوها بر دو قسم اند نوعی که در مواقع دلخواه میتوانند زنبور را در آن زندانی کنند بدین ترتیب که در ورودی کندو جهت عبور زنبور حدود يك سانتیمتر مربع است و با بازگداشتن و یا بستن این درب میتوان زنبورها را آزاد و یا زندانی کرد. نوع دوم بدین ترتیب است که درب ورودی زنبورها همیشه باز است و زنبورها در تمام مواقع سال میتوانند آزادانه بداخل کندو آمد و شد نمایند.
ایشان همچنین بیان داشتهاند: هنگام استخراج، مقدار عسل موجود در کندو تخمین شده نصف آن را برای مصرف زمستانی زنبور در کندو باقی گذارده و نصف دیگر آن را خارج میکنند. هر کندو به طور متوسط دارای ۳۰ کیلو عسل است که ۱۰ کیلوی آن را خارج میکنند، در سال ١٣٤٦ بهواسطه مساعد شدن بیشتر محیط از هر کندو يك حلب يعنى حدود ۲۰ کیلو عسل خارج کردند.
عسل را در منطقه به حال طبیعی خود که با موم مخلوط است مورد معامله قرار میدهند؛ زیرا معتقدند که بدین صورت بیشتر مورد اطمینان است، یک پنجم عسل تهیه شده مورد مصرف محلی و مابقی را به بازار شهرضا جهت فروش عرضه میدارند؛ قیمت هر کیلو عسل هنگام فراوانی 120 ریال و در زمستان تا 150 ریال به فروش میرسد. برای بهتر مشخص شدن وضع زنبورداری جداول بالا وضع تولید، توزیع و فروش عسل را در منطقه سیسخت بیان میدارد.