در سال 1342، در پی تصمیم حکومت مرکزی به اجرای اصلاحات ارضی، مراتع که زیربنای زندگی اقتصادی عشایر بود، بدون مطالعات ریشه‌ای، ملی اعلان شد. ایلات مختلف فارس، قشقایی‌ها، ممسنی‌ها و ایلات کهگیلویه که با این کار مراتع خود را از دست می‌دادند، در مقابل اجرای این تصمیم ایستادند؛ زیرا در عشایر مرتع متعلق به شخص نیست بلکه متعلق به طایفه و اعضای آن رده است و فرد عشایری می‌تواند از مرتع مشترک برای دام‌هایش استفاده کند و از بهره‌برداری افرادی که عضو طایفه یا رده ایلی نبودند پیشگیری می‌شد.
عشایر در این نبرد نابرابر شکست خوردند. رأس هرم قدرت سنتی عشایر از هم پاشید، توده‌های دامدار پایین هرم بدون سرپرست و در واقع یتیم شدند. نظام این فروپاشی بر اساس پژوهش‌های میدانی در نمودار فوق مشخص شده است.