در حکایت علاءالدین دو رابطه خویشاوندی نسبی پدرتباری (چه از نوع حقیقی باشد و یا آرمانی) و دیگری قرابت سببی (ازدواج با دختر شیخ) از طریق ازدواج خودنمایی می‌کند که هرکدام بنوبه خود اهمّیت اینگونه روابط را در نزد ایلات و عشایر لرتبار و مخصوصاً بهمئی‌ها می‌رساند؛ شاید نمود بارز جایگاه آنها را افزون بر ضرب‌المثل ذکر شده بتوان در ضرب‌المثل بالا یافت که دکتر افشار نادری آن را از بهمئی‌ها نقل کرده‌اند.